ஏன் ?

அவளிடம் இன்னும் சொல்லவில்லை . . .

யாருமற்ற நடை வெளியில்,

நிழல் துணை மட்டும் கொண்ட,

தூக்கமிலா தூணுக்கு உந்து கொடுத்து

கயவரைப் போல் இரா முழித்து,

வெளிச்சமில்லா வெளியை  வெறித்துக் கொண்டு

காது மடல் வலிப்பது தெரியாமல்

“ம், ம், ...., ம்: அப்புறம்” சொல்லி

அவ்வப்போழ்து வெட்கப் புன்னகை உதிர்த்து

விடிவது தெரியாமல் வறுக்க,

“இன்று அவளுடன் ஏன் சிரித்தாய் ?”

“அவள் ஏன் உன்னையேஏஏஏஏஏஏஏ பார்க்கிறாள் ?”

“இனி ‘கா’ உன் பேச்சு”

என் சொல்லி எனை ‘திக்’கிட ,

‘நீ என்னுடன் மட்டும் தான் ,,,’

‘நான் சொல்றத கேக்க போறியா இல்லையா ?’

என்றெல்லாம் உரிமையாய் அதட்டிட ,

ஊடல்களால் குளிர் காய்ந்து

உவமை ஓவியமாய் வாழ்ந்திட ;

புருவத்தின் வளைவை யொட்டி

முன் தொங்கிய முடியை

என் கைச்சிறகால் கோதி

காதிற்கு பின்னே கடத்தி

முகத்தை முன் இழுத்து

மூச்சுக் காற்றால் முகம் நுகர்ந்து

நெற்றிக்கு நடுவே ஒத்தடமாய் முத்தமிட ,

வெட்கம் மூடிய உன் விழிகளை

திட நீர் ததும்பி எழுப்ப

உள் மணி உற்சாக ஓசை அடித்து

கலர் கனவுகள் கண் முன்னே விரிய ,

காதல் என்னும் காவியத்தை

அவளிடம் மட்டும் சொல்லாமல்

கற்பனைகளில் மட்டும் வரைந்து கொண்டிருக்கிறேனே !

ஏன் ?

ஏன் ?

ஏன் ?

எனக்கென்ற “அவள்” இன்னும் வாய்க்கவே இல்லை.

ஏன் ?